week 6 deel 1

Week 6

Afgelopen weekend was ik nog in Kololi aan de kust. Iemand gaf me de tip om naar Timbooktoe te gaan in Bakau. Dat is een boekenwinkel met allemaal schoolboeken.
Ik heb er voor de nurseryschool 5 boeken gekocht en daaruit hebben we in de afgelopen week gewerkt. De kinderen vonden het erg leuk om weer eens wat anders te doen. Ze zijn gewend om alleen maar getallen en letters te leren. Ik heb elke dag een les voorbereid voor de volgende dag en de les zelf gegeven. De leraren waren enthousiast en nu maar hopen dat ze dat ook doen als ik er niet ben.
Donderdag ben ik met de leraren om de tafel gaan zitten en hebben we weer het één en ander op papier gezet. Dat wordt opgehangen in het kantoor. En ik moet eerlijk zijn: het papier van vorig jaar hangt er ook nog en 80% wordt toch toepast. Ging het vorig jaar meer om de organisatie, dit jaar hebben we vooral gesproken om de inhoud van de lessen: meer herhalen, meer voorlezen, meer Engels spreken in de les, kinderen meer individueel aanspreken en op het bord laten schrijven, niets meer in een vaste volgorde laten leren. En een mijlpaal voor mij was wel deze: De juf van level 1 is vaak ziek. Het was een gewoonte geworden om de eigen klas met iets onzinnigs aan het werk te zetten om dan heen en weer te kunnen lopen tussen twee klassen. Toen ik Buba vroeg waarom zijn leerlingen die 5 supermoeilijke woorden in hun schrift moesten schrijven, woorden waarvan ze de betekenis niet eens kennen gaf hij eerlijk toe: zodat ik naar de andere klas kan. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen dat als iemand ziek is de Nanny in de klas gaat zitten en de kinderen dan gaan kleuren of tekenen. En vandaag hebben ze dat zo gedaan en is de rust in de nurseryschool teruggekeerd.
Speciaal voor mij was dat ik deze week twee sponsorkinderen thuis heb opgezocht: Kaddy, gesponsord door mijn moeder en Jomma, gesponsord door mijn school. Twee meisjes, waarvan de gezinnen wel bijzonder arm zijn. Kaddy slaapt met haar twee zussen in een tweepersoonsbed. Moeder is voor 6 maanden weg en vader komt alleen elke dag voor de lunch thuis. Grote zus zorgt voor haar en haar zusje. Jomma haar vader is overleden en toen ik haar naar haar vader vroeg had ik een ontroostbaar meisje naast me lopen. Ze lopen elke dag 45 minuten naar school. Tegen de tijd dat ik beide families bezocht had begon het donker te worden en ik had geen zaklantaarn mee. Dus zijn we een stukje omgelopen om met het lokale busje terug te gaan. Maar toen ik instapte realiseerde ik me dat de hond van het centrum was meegelopen. Buba verzekerde me dat Bella de weg wel terug zou vinden. Maar Bella had er iets ander op gevonden en rende als een gek voor het busje uit. Iedereen in de bus moest moest natuurlijk hard lachen want dit is iets wat ze niet kennen. Honden zijn hier geen huisdieren. Na 10 minuten was Bella uitgeput en plofte naast de weg neer. De taxichauffeur stopte het busje, stapte uit en tilde de hond in de bus. Nou daar werd over gesproken! Iedereen die daarvoor nog aan het lachen was was nu verontwaardigd: je neemt toch geen hond in de bus mee! Dus voor iedereen die me tot nu toe nog niet kende, die kent me nu wel. Die achterlijke blanke vrouw, die de hele dag een hond achter zich aan heeft lopen...