een weekje in jiboro
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
07 Maart 2014 | Gambia, Jiboroh Kotor
Nadat Job, Eveline en Liane terug gegaan zijn heb ik eerst een weekend vakantie gehouden op het strand: zon, zee, lunchen en veel geklep van de bekenden om me heen.
Zondag ben ik weer met het lokale busje terug naar Jiboro gegaan. Ik was weer even vergeten hoe avontuurlijk dit was: zo’n afgekeurd busje waar in 4 rijen achterelkaar 22 mensen zitten. En iedereen wil weten hoe je heet, wat je komt doen en waarheen je gaat. Het lijkt de eerste les spreekvaardigheid Duits wel met al die W-vragen. Toen we eindelijk vol zaten en begonnen te rijden maakte ik het grapje of we nu een liedje gingen zingen, maar er kwam maar weinig reactie. Dus zo grappig was het dus niet.
In Jiboro in het huis was ik voor het eerst sinds tijden helemaal alleen. Wat een stilte. Een geit, het geluid van de moskee en het gepiep van de vleermuizen. Wat een fijne plek is dit toch.
Maandag hielp ik de leraar met de rekenles. Hij was druk in de weer met een abacus. Zijn uitleg was zo ingewikkeld dat ik er niets van begreep. Maar ik moet toegeven dat dat niet mijn sterkste kant is. Hij was nog nooit op het idee gekomen om die dingen aan de kinderen zelf te geven en ermee te laten oefenen. En geef dan 55 kinderen een abacus in hun hand waar ze toe nu toe alleen maar naar hebben mogen kijken. Wat een herrie! Ze gebruikten ze als muziekinstrumenten. Dat is iets wat ze wel goed kunnen. Maar na een flinke schreeuw van mij dat ze hun handen op de tafels moesten leggen kon ik met de uitleg beginnen. En zowaar begon ik het zelf ook te snappen.
Ik lees nu elke dag hetzelfde boekje voor en dat gaat goed. In dat boekje is de hond Otto zo opgewonden dat hij voor het eerst naar school gaat dat hij zijn shirt verkeerd aandoet. Dus ik haal elke keer een jongen uit de klas en doe het shirt verkeerd om. Dat is leuk! Maar dinsdag begon de jongen, die ik zijn shirt andersom deed vreselijk hard te huilen. Ja, trek dat maar eens recht in een onbekende taal.
Maandagmiddag ben ik met mijn vriendinnen Maimoena en Mussekebba, twee dames op leeftijd met de lokale bus naar de grotere stad gegaan. Toen we uitstapten vertelde ik dat we een jurk voor ze zouden gaan kopen. Dat heb ik geweten! Ze konden niet kiezen. Daar waar ik het al lang goed vond vonden zij het nog te duur en liepen ze hoofdschuddend en verontwaardigd door. Het waren net twee kinderen in een snoepwinkel. Maar innerlijk heb ik er erg van genoten. En na anderhalf uur in een enorme hitte hadden ze een keuze gemaakt: beiden dezelfde jurk. Voor Binta neem ik een transistorradio mee. Zo een ding uit het jaar nul. Ik vraag me of of dat wel zo’n goede keus is. Binta is ongeveer honderd jaar. s’Avonds zoek ik haar op en word ik geconfronteerd met vijf vrouwen die helemaal weg zijn van die transistorradio. En al helemaal als ze horen dat er geluid uitkomt. Ik maak het grapje, dat we nu een plaatselijke disco hebben en daar stemmen ze helemaal mee in.
Dinsdagmiddag heb ik weer in de tuin geholpen met water dragen. Zo lekker met een natte rok, vieze voeten en veel gelach. Wat wordt er in die tuin over de mannen geroddeld.
Woensdag was een speciale dag. Ik ben met David, de gehandicapte man mee naar het ziekenhuis geweest. Om half 9 vertrokken we met een taxi en om half 4 was ik weer terug.
Ik mocht een filmpje maken van zijn oefeningen. Hij is zo gemotiveerd om weer te kunnen lopen. Ook de arts bevestigt dat het met veel tijd, geduld en oefeningen mogelijk moet zijn om met behulp van de beugels stukken te kunnen lopen. Hij loopt daar een flink stuk heen en weer op een loopbrug. En daar waar de arts zegt dat hij moet stoppen gaat hij nog een keer heen en weer. Wat zou ik er veel voor over hebben om deze man weer aan het lopen te krijgen. Hij is zo positief, nog jong en vader van een jong kind. Nu zit hij de hele dag thuis, heeft geen werk en heeft last van de eenzaamheid. Dagen later houdt het me nog steeds bezig. Eigenlijk heeft hij elke dag fysiotherapie nodig. Dat kost in Gambia niet veel, maar de reis er elke keer naar toe kost wel veel. Voor mij genoeg om over na te denken.
Donderdag was het weer een puinhoop op school. De juf van groep 1 was er niet. Dus de leraar van groep 3 pendelde heen en weer tussen twee klassen. Over de hele ochtend had groep 3 twee cirkels getekend (maar wel in twee kleuren!) en groep 1 mocht de getallen opnoemen en nog eens en nog eens.
Maar ik heb dit weekend weer een heel weekend om bij te komen op het strand. Dus ik ga maar niet klagen.
Groetjes,
Mirjam
Zondag ben ik weer met het lokale busje terug naar Jiboro gegaan. Ik was weer even vergeten hoe avontuurlijk dit was: zo’n afgekeurd busje waar in 4 rijen achterelkaar 22 mensen zitten. En iedereen wil weten hoe je heet, wat je komt doen en waarheen je gaat. Het lijkt de eerste les spreekvaardigheid Duits wel met al die W-vragen. Toen we eindelijk vol zaten en begonnen te rijden maakte ik het grapje of we nu een liedje gingen zingen, maar er kwam maar weinig reactie. Dus zo grappig was het dus niet.
In Jiboro in het huis was ik voor het eerst sinds tijden helemaal alleen. Wat een stilte. Een geit, het geluid van de moskee en het gepiep van de vleermuizen. Wat een fijne plek is dit toch.
Maandag hielp ik de leraar met de rekenles. Hij was druk in de weer met een abacus. Zijn uitleg was zo ingewikkeld dat ik er niets van begreep. Maar ik moet toegeven dat dat niet mijn sterkste kant is. Hij was nog nooit op het idee gekomen om die dingen aan de kinderen zelf te geven en ermee te laten oefenen. En geef dan 55 kinderen een abacus in hun hand waar ze toe nu toe alleen maar naar hebben mogen kijken. Wat een herrie! Ze gebruikten ze als muziekinstrumenten. Dat is iets wat ze wel goed kunnen. Maar na een flinke schreeuw van mij dat ze hun handen op de tafels moesten leggen kon ik met de uitleg beginnen. En zowaar begon ik het zelf ook te snappen.
Ik lees nu elke dag hetzelfde boekje voor en dat gaat goed. In dat boekje is de hond Otto zo opgewonden dat hij voor het eerst naar school gaat dat hij zijn shirt verkeerd aandoet. Dus ik haal elke keer een jongen uit de klas en doe het shirt verkeerd om. Dat is leuk! Maar dinsdag begon de jongen, die ik zijn shirt andersom deed vreselijk hard te huilen. Ja, trek dat maar eens recht in een onbekende taal.
Maandagmiddag ben ik met mijn vriendinnen Maimoena en Mussekebba, twee dames op leeftijd met de lokale bus naar de grotere stad gegaan. Toen we uitstapten vertelde ik dat we een jurk voor ze zouden gaan kopen. Dat heb ik geweten! Ze konden niet kiezen. Daar waar ik het al lang goed vond vonden zij het nog te duur en liepen ze hoofdschuddend en verontwaardigd door. Het waren net twee kinderen in een snoepwinkel. Maar innerlijk heb ik er erg van genoten. En na anderhalf uur in een enorme hitte hadden ze een keuze gemaakt: beiden dezelfde jurk. Voor Binta neem ik een transistorradio mee. Zo een ding uit het jaar nul. Ik vraag me of of dat wel zo’n goede keus is. Binta is ongeveer honderd jaar. s’Avonds zoek ik haar op en word ik geconfronteerd met vijf vrouwen die helemaal weg zijn van die transistorradio. En al helemaal als ze horen dat er geluid uitkomt. Ik maak het grapje, dat we nu een plaatselijke disco hebben en daar stemmen ze helemaal mee in.
Dinsdagmiddag heb ik weer in de tuin geholpen met water dragen. Zo lekker met een natte rok, vieze voeten en veel gelach. Wat wordt er in die tuin over de mannen geroddeld.
Woensdag was een speciale dag. Ik ben met David, de gehandicapte man mee naar het ziekenhuis geweest. Om half 9 vertrokken we met een taxi en om half 4 was ik weer terug.
Ik mocht een filmpje maken van zijn oefeningen. Hij is zo gemotiveerd om weer te kunnen lopen. Ook de arts bevestigt dat het met veel tijd, geduld en oefeningen mogelijk moet zijn om met behulp van de beugels stukken te kunnen lopen. Hij loopt daar een flink stuk heen en weer op een loopbrug. En daar waar de arts zegt dat hij moet stoppen gaat hij nog een keer heen en weer. Wat zou ik er veel voor over hebben om deze man weer aan het lopen te krijgen. Hij is zo positief, nog jong en vader van een jong kind. Nu zit hij de hele dag thuis, heeft geen werk en heeft last van de eenzaamheid. Dagen later houdt het me nog steeds bezig. Eigenlijk heeft hij elke dag fysiotherapie nodig. Dat kost in Gambia niet veel, maar de reis er elke keer naar toe kost wel veel. Voor mij genoeg om over na te denken.
Donderdag was het weer een puinhoop op school. De juf van groep 1 was er niet. Dus de leraar van groep 3 pendelde heen en weer tussen twee klassen. Over de hele ochtend had groep 3 twee cirkels getekend (maar wel in twee kleuren!) en groep 1 mocht de getallen opnoemen en nog eens en nog eens.
Maar ik heb dit weekend weer een heel weekend om bij te komen op het strand. Dus ik ga maar niet klagen.
Groetjes,
Mirjam
-
07 Maart 2014 - 17:15
Stephan:
Leuk mam!
Klinkt goed allemaal!
Veel plezier dit weekend. Geniet ervan!
Liefs,
Stephan -
07 Maart 2014 - 19:43
Tim Wulffraat:
Hoi Mirjam, leuk jouw belevenissen weer te lezen en ook leuk: de foto's! Zie ik m'n oude mentorleerling Job weer eens, nu in Afrikaanse omstandigheden. En nu een heel weekend op het strand? Het terugkerende geluid van de brekende golven op het strand geeft je vast veel rust, geniet ervan. Tim -
10 Maart 2014 - 09:32
Marloes Vriens:
Hoi Mirjam,
Wat leuk om weer op de hoogte te blijven van je belevenissen. Zo te horen heb je weer helemaal je draai gevonden. Geniet van alles wat je beleefd! En ik kijk uit naar je volgende verslag ;)
Groetjes,
Marloes -
31 Maart 2014 - 00:41
Cheverney Nijman:
Dag Mevrouw Abbes, ik ben u hele dagboek nu aan het lezen. Wat spannend en leuk allemaal! Zouden we voor David geen inzamelingsactie kunnen houden? Ik wed dat als we het aan de klas voorleggen ze allemaal enthousiast zouden zijn! -
31 Maart 2014 - 00:41
Cheverney Nijman:
Dag Mevrouw Abbes, ik ben u hele dagboek nu aan het lezen. Wat spannend en leuk allemaal! Zouden we voor David geen inzamelingsactie kunnen houden? Ik wed dat als we het aan de klas voorleggen ze allemaal enthousiast zouden zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
