week 5

Week 5

Vorig weekend was ik naar Kasumay Lodje. Dat is een kleinschalig complex midden in een mangrove gebied. Heerlijk rustig en een goed plek om weer even bij te tanken. Ik heb er een boottocht gemaakt met een kapitein en een stuurman. Gezellig met zijn drietjes vogeltjes kijken. Nou gezellig... de bootsman had een bundeltje met twijgjes in zijn hand en sloeg daarmee alle vliegen weg. Maar hij vond het blijkbaar ook nodig om de vliegen die op mijn rug of benen zaten weg te slaan.
Daarna heb ik een week op de school voor dove kinderen gewerkt. De eerste drie dagen van de week werden er in alle klassen examens afgenomen. Ik heb met verbazing zitten kijken. Want fraude in gebarentaal is wel heel erg gemakkelijk. De kinderen zitten onder de tafel heel druk te gebaren. Vooral als de juf ook doof is, dan hoort ze de geluiden niet die ze maken. Ik leer Iris kennen, een studente die hier een minor volgt en al twee maanden hier is. We gaan er op dinsdag voor zitten en ik krijg van haar heel wat nuttige tips. Ik zet alles in mijn laptop. We hebben nog twee jaar voordat de school voor dove kinderen in Jiboro gaat starten. Waar ik me het meeste zorgen over maak is dat deze kinderen zoveel gedragsproblemen hebben. Door hun doofheid hebben ze binnen hun gezin niet geleerd om zich aan regels te houden. Vaak weten ouders pas laat dat hun kind doof is. Je zou denken, dat een school met duidelijke regels en structuur heel goed zou zijn. Maar die vind je in Gambia niet overal. Voor mij betekent dit dat ik in Nederland info moet zoeken over deze problematiek. Maar ik vind het een enorme uitdaging.
Vandaag zit ik in een restaurant en praat met Omar, een 20 jarige knul, die voor 3 Euro per maand voor het restaurant staat om mensen naar binnen te praten. Hij rookt en vraagt me wat de zin betekent, die op het pakje sigaretten staat. Ik leg uit dat roken dodelijk is. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik leg hem het één en ander uit over de longen en ik heb nog nooit iemand zo snel en met zo’n vies gezicht zijn sigaret zien weggooien. Hij was helemaal van slag.
Gambia een heerlijk land waarmee je een haat liefde verhouding kunt hebben. De bevolking is zo vriendelijk, de zon, de zee, het strand, het relaxte leven, dingen doen als het echt nodig is, geen haast, veel lol. Maar aan de andere kant: alles is stuk en wordt niet gemaakt, mensen hebben niet altijd de mogelijkheid om zich te ontwikkelen, veel staat in het teken van geld (dat men niet heeft), de luchtvervuiling, dingen worden gestart, maar niet afgemaakt.
Vooral over de luchtvervuiling maak ik me ernstig zorgen. Als ik besluit om hier vaker naar toe te gaan over een tijdje dan is dit wel iets waar ik nog goed over moet nadenken.
Soms lig ik in een heerlijke natuur en ruik ik dat achter me het plastic verbrand wordt.
De gemiddelde leeftijd is hier 55 jaar.
Nog twee weken en dan ben ik weer thuis. En ook dat is weer goed.

Groetjes van Mirjam