week 7
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
30 November 2012 | Gambia, Jiboroh Kotor
Mijn dochter Lisanne was 11 dagen op bezoek. Daarvan heeft ze 4 nachten in het hotel geslapen en de rest in Jiboro. Het verschil tussen de kust en het dorp is zo groot. Wij ervaren de kust niet meer als Gambia. Je struikelt over de toeristen. Toeristen die klagen, veel te hard praten en teveel eten. En waar toeristen zijn, daar zijn ook de jongens en meisje die snel en veel geld willen verdienen. Afgelopen week schrokken we ervan hoeveel oudere blanke mannen en vrouwen met veel jongere Gambianen een relatie voor de vakantietijd hebben. Misschien is relatie niet het goede woord. De Gambiaan verdient met seks in twee weken tijd een jaarsalaris. Dat is al jaren zo, maar het lijkt wel of dat nu deze toeristen aantrekt. Daardoor worden ook wij steeds vaker lastiggevallen. Dus ben ik het politiebureau binnengestapt om dit probleem voor te leggen. Het weekend erna liep er door de bewuste straat politie rond en hadden we geen last meer van de ‘bumsters’. Nou niet lopen, maar zitten. Je moet je als Gambiaan niet teveel vermoeien.
Onze vaste taxichauffeur Momodou hebben we de afgelopen week een Sinterklaas en kerstliedje geleerd. Dat is om toch een beetje in jullie sfeer te blijven. Ondertussen roept jij naar iedere knappe Gambiaanse vrouw lekkerding en noemt zichzelf slijmbal, omdat hij denkt dat dat ‘knappe man’ betekent. Hij wilde graag weten waar Lisanne werkt. Zij werkt bij Talpa, maar na 50 keer proberen, was het nog steeds Tolpa. Ook als je hem 10 keer achter elkaar a-a-a laat zeggen, komt er niet Talpa maar Tolpa uit. Op de vraag hoe haar baas heet (John de Mol) zegt hij: ”Oh, jump the wall”. Laat John het maar niet horen.
De lessen op school gaan steeds beter. Omdat de kinderen zo klassikaal les hebben, is er niet te zien wie wel en wie niet kan rekenen. (Ja, niet lachen! Ik ben zo slecht in wiskunde en in de logica ervan. En probeer nu de logica over te brengen op een groep van 45 kinderen. Dat heet nu je grenzen verleggen) Dus heb ik afgelopen maandag alle kinderen individueel getest. De leraar van de klas vond het zo erg toen bleek dat de kinderen wel tot honderd kunnen tellen, maar een enkel getal niet kunnen aanwijzen. Voor deze leraren is het zo’n bewustwordingsproces. Als ik denk aan alle problemen die ik in de eerste twee weken met ze gehad heb, ben ik nu zo trots op ze dat ze zo met me meegaan. En dat ze alles uitproberen. Elke avond staan ze voor mijn huisje met de vraag: “hoe gaan we het morgen aanpakken?” Dinsdag heb ik de klassen in drie groepen verdeeld. Vier meisjes zijn erg goed en die heb ik in het kantoortje gezet met moeilijkere sommen. Voor het eerst zie ik kinderen samenwerken en elkaar helpen. De tweede groep, de grote middenmoot, blijft in de klas met de leraar om verder te oefenen. De derde groep, 12 kinderen, die er helemaal niets van begrijpen neem ik met stoel en al mee naar buiten voor een andere aanpak. Een aantal van de kinderen snappen het gelukkig na 10 minuten. Dan word ik voor het eerst in deze groep geconfronteerd met een meisje met faalangst. De leraar dacht dat ze het steeds niet begreep. Dat is in het Engels dan wel lastig uitleggen aan de leraar hoe hij hiermee moet omgaan. Ze kennen het begrip faalangst niet. Een antwoord niet weten betekent altijd dat de leraar tegen je gaat schreeuwen. Ook zit er een meisje in de klas dat volgens mij autistisch is. De leraar noemt haar dom.
Dinsdag werd er op school afscheid genomen van Lisanne. Compleet met dans en zang. We hebben genoten en heel wat filmpjes gemaakt. De kinderen zongen een lokaal liedje met een dansje erbij. Dat moesten we uiteraard meedoen. Dat liedje zit nu de hele tijd in ons hoofd en zingen we de hele dag door. Ondertussen zijn we hier wel een attractie geworden in het dorp. Doordat we een aantal woorden Mandinka spreken, begint nu ook iedereen ons in die taal aan te spreken en ons nog meer te leren. En dan denk je het echt goed uit te spreken, begint weer zo’n hele groep keihard te lachen. Zo zullen mijn kinderen het in de Duitse les ook ervaren.
Elke dag in de namiddag en in de avond lopen we door het dorp. We worden dan in de compounds uitgenodigd. Dat zijn mooie ontmoetingen. s’Avonds in het donker, want er is geen verlichting. Om de groene thee heen op een bankje voor je huisje. Moena, een vrouw die weinig heeft, maar je toch een bak rijst wil meegeven. David, een jonge vader, die door een ongeluk verlamd geraakt is en de hele dag in zijn compound op bed ligt of in de rolstoel zit. De Imam, die zijn arm kwijtgeraakt is en nu geen Imam meer kan zijn tenzij hij een prothese krijgt. Mariama, waar een kamer vol kinderen naar een Indiaanse film zit te kijken, terwijl niemand het begrijpt. Finnie, de vrouw die de besnijdenissen bij de meisjes doet. Vorig jaar werden er 125 meisjes besneden. Auwa, die me aan haar man wil koppelen, want een man mag hier 4 vrouwen hebben (ik schat hem in de 70). Daarvoor tilt ze wel eerst even mijn truitje omhoog om naar mijn borsten te kijken.
Het is hier nog steeds geweldig.Vijf dagen werken en dan vrijdagmiddag het lokale busje in. Met 20 andere Gambianen zit je dan als een sardientje in een blikje. En je moet hard roepen als je er uit wilt. De geiten vastgebonden op het dak. Maar na een rit, die toch ook zijn charme heeft stap ik uit om naar het strand te gaan. En als mijn collega’s dan naar le Journaal gaan zit ik met mijn vrienden met een cocktail op het strand. Dan slaap ik in een compound inclusief ongedierte, zonder stromend water, zonder elektriciteit. Dus dat betekent snel je ogen dichtdoen voordat je ziet wat er rondloopt. Om dan s’morgens heel vroeg weer gewekt te worden door het geluid van de luidsprekers van de moskee en de vrouwen die in de compound aan het werk zijn. Dat zal één van de beelden zijn, die ik na drie maanden niet zal vergeten: de vrouwen bij de waterput, aan het vegen, aan het wassen, of met de baby aan de borst. Die je begroeten alsof je er al jaren woont.
Ik vind het indrukwekkend dat mijn blog zoveel gelezen wordt en de berichtjes van jullie zijn erg leuk. Iedereen gegroet, Mirjam
Onze vaste taxichauffeur Momodou hebben we de afgelopen week een Sinterklaas en kerstliedje geleerd. Dat is om toch een beetje in jullie sfeer te blijven. Ondertussen roept jij naar iedere knappe Gambiaanse vrouw lekkerding en noemt zichzelf slijmbal, omdat hij denkt dat dat ‘knappe man’ betekent. Hij wilde graag weten waar Lisanne werkt. Zij werkt bij Talpa, maar na 50 keer proberen, was het nog steeds Tolpa. Ook als je hem 10 keer achter elkaar a-a-a laat zeggen, komt er niet Talpa maar Tolpa uit. Op de vraag hoe haar baas heet (John de Mol) zegt hij: ”Oh, jump the wall”. Laat John het maar niet horen.
De lessen op school gaan steeds beter. Omdat de kinderen zo klassikaal les hebben, is er niet te zien wie wel en wie niet kan rekenen. (Ja, niet lachen! Ik ben zo slecht in wiskunde en in de logica ervan. En probeer nu de logica over te brengen op een groep van 45 kinderen. Dat heet nu je grenzen verleggen) Dus heb ik afgelopen maandag alle kinderen individueel getest. De leraar van de klas vond het zo erg toen bleek dat de kinderen wel tot honderd kunnen tellen, maar een enkel getal niet kunnen aanwijzen. Voor deze leraren is het zo’n bewustwordingsproces. Als ik denk aan alle problemen die ik in de eerste twee weken met ze gehad heb, ben ik nu zo trots op ze dat ze zo met me meegaan. En dat ze alles uitproberen. Elke avond staan ze voor mijn huisje met de vraag: “hoe gaan we het morgen aanpakken?” Dinsdag heb ik de klassen in drie groepen verdeeld. Vier meisjes zijn erg goed en die heb ik in het kantoortje gezet met moeilijkere sommen. Voor het eerst zie ik kinderen samenwerken en elkaar helpen. De tweede groep, de grote middenmoot, blijft in de klas met de leraar om verder te oefenen. De derde groep, 12 kinderen, die er helemaal niets van begrijpen neem ik met stoel en al mee naar buiten voor een andere aanpak. Een aantal van de kinderen snappen het gelukkig na 10 minuten. Dan word ik voor het eerst in deze groep geconfronteerd met een meisje met faalangst. De leraar dacht dat ze het steeds niet begreep. Dat is in het Engels dan wel lastig uitleggen aan de leraar hoe hij hiermee moet omgaan. Ze kennen het begrip faalangst niet. Een antwoord niet weten betekent altijd dat de leraar tegen je gaat schreeuwen. Ook zit er een meisje in de klas dat volgens mij autistisch is. De leraar noemt haar dom.
Dinsdag werd er op school afscheid genomen van Lisanne. Compleet met dans en zang. We hebben genoten en heel wat filmpjes gemaakt. De kinderen zongen een lokaal liedje met een dansje erbij. Dat moesten we uiteraard meedoen. Dat liedje zit nu de hele tijd in ons hoofd en zingen we de hele dag door. Ondertussen zijn we hier wel een attractie geworden in het dorp. Doordat we een aantal woorden Mandinka spreken, begint nu ook iedereen ons in die taal aan te spreken en ons nog meer te leren. En dan denk je het echt goed uit te spreken, begint weer zo’n hele groep keihard te lachen. Zo zullen mijn kinderen het in de Duitse les ook ervaren.
Elke dag in de namiddag en in de avond lopen we door het dorp. We worden dan in de compounds uitgenodigd. Dat zijn mooie ontmoetingen. s’Avonds in het donker, want er is geen verlichting. Om de groene thee heen op een bankje voor je huisje. Moena, een vrouw die weinig heeft, maar je toch een bak rijst wil meegeven. David, een jonge vader, die door een ongeluk verlamd geraakt is en de hele dag in zijn compound op bed ligt of in de rolstoel zit. De Imam, die zijn arm kwijtgeraakt is en nu geen Imam meer kan zijn tenzij hij een prothese krijgt. Mariama, waar een kamer vol kinderen naar een Indiaanse film zit te kijken, terwijl niemand het begrijpt. Finnie, de vrouw die de besnijdenissen bij de meisjes doet. Vorig jaar werden er 125 meisjes besneden. Auwa, die me aan haar man wil koppelen, want een man mag hier 4 vrouwen hebben (ik schat hem in de 70). Daarvoor tilt ze wel eerst even mijn truitje omhoog om naar mijn borsten te kijken.
Het is hier nog steeds geweldig.Vijf dagen werken en dan vrijdagmiddag het lokale busje in. Met 20 andere Gambianen zit je dan als een sardientje in een blikje. En je moet hard roepen als je er uit wilt. De geiten vastgebonden op het dak. Maar na een rit, die toch ook zijn charme heeft stap ik uit om naar het strand te gaan. En als mijn collega’s dan naar le Journaal gaan zit ik met mijn vrienden met een cocktail op het strand. Dan slaap ik in een compound inclusief ongedierte, zonder stromend water, zonder elektriciteit. Dus dat betekent snel je ogen dichtdoen voordat je ziet wat er rondloopt. Om dan s’morgens heel vroeg weer gewekt te worden door het geluid van de luidsprekers van de moskee en de vrouwen die in de compound aan het werk zijn. Dat zal één van de beelden zijn, die ik na drie maanden niet zal vergeten: de vrouwen bij de waterput, aan het vegen, aan het wassen, of met de baby aan de borst. Die je begroeten alsof je er al jaren woont.
Ik vind het indrukwekkend dat mijn blog zoveel gelezen wordt en de berichtjes van jullie zijn erg leuk. Iedereen gegroet, Mirjam
-
30 November 2012 - 20:06
Ineke Dekker:
Hoi Mirjam,
Vanochtend vertelde Martin dat hij van Lisanne foto's had gezien en dat jij een gedaantewisseling hebt ondergaan. Ik ben nu al benieuwd hoe je er uit zult zien als je terug komt :-)
Ik weet zeker dat je een machtig spannende tijd doormaakt daar. En dat het Gambiaanse onderwijs op jouw locatie een giga-boost krijgt. En dat van de goede-foute uitspraak herken ik wel van onze eerste reis in Spanje. Wat een gedoe was dat om een brievenbus te vinden. We werden gewoon uitgelachen ;-(
Ook wij hier maken spannende tijden door. Twee keer inspectie (gister over onderwijstijd), voorlichtingsavond ouders basisschoolverlaters, spreekavond, volgende week weer spreekavond(ex klassen), een prachtige avond over "Help mijn kind heeft huiswerk", voorlichting profielkeuze, ook een over studiefinanciering. Cross Your Borders ook, geweldig! En tussendoor van alles over de toekomst van de SVOLscholen. Ondertussen bereiden we ook het voetbaltoernooi voor en de kerstviering. Af en toe kunnen we het zelf niet bijhouden.
Uiteraard ook nog veel mooie lessen. En is er Leerhuis en Huiswerkbegeleiding. En is het bijna Springplanktijd.
Hier eindigt de Lelytownse update. Veel liefs, houd je haaks tussen het gewriemel.
Ineke -
01 December 2012 - 13:38
Anke:
Hoi Mirjam, leuk om jou verslagen te lezen, zo weer heel anders dan die van mij, echt leuk!
Tot morgen maar weer
xx Anke -
02 December 2012 - 19:59
Sandra :
Hoi Mirjam
Jij kent mij niet, maar we zijn tegelijk met het zelfde vliegtuig vertrokken op 15 oktober naar Gambia.
Ik wist dit van Bart en Loes Abbes.
Wij dat zijn Sandra Anita en ik hebben gewerkt in de kraamkliniek en healt centrum van Marie Joof.
Wij hadden/ hebben daar en project.
Wat bijzonder en knap dat jij hier helemaal alleen naar toe gaat zeg.
Ik vind het erg dapper.
En wat heb je al val veel bereikt.
wij gaan 4 januari 2013 er weer heen,nu ook voor een school.
Deze school is van Fabakary ongeveer 30 minuten van Brufut.
Deze school is gebouwd op een compound.
Verder blijven we marie steunen en blijf ik ook in de kliniek helpen.
Ik weet niet of je dan nog in Gambia bent
Ik wens je veel sterkte en succes met je goede werken suppppeeeerrr
een warme groet van Marijke Holtland -
02 December 2012 - 19:59
Sandra :
Hoi Mirjam
Jij kent mij niet, maar we zijn tegelijk met het zelfde vliegtuig vertrokken op 15 oktober naar Gambia.
Ik wist dit van Bart en Loes Abbes.
Wij dat zijn Sandra Anita en ik hebben gewerkt in de kraamkliniek en healt centrum van Marie Joof.
Wij hadden/ hebben daar en project.
Wat bijzonder en knap dat jij hier helemaal alleen naar toe gaat zeg.
Ik vind het erg dapper.
En wat heb je al val veel bereikt.
wij gaan 4 januari 2013 er weer heen,nu ook voor een school.
Deze school is van Fabakary ongeveer 30 minuten van Brufut.
Deze school is gebouwd op een compound.
Verder blijven we marie steunen en blijf ik ook in de kliniek helpen.
Ik weet niet of je dan nog in Gambia bent
Ik wens je veel sterkte en succes met je goede werken suppppeeeerrr
een warme groet van Marijke Holtland -
05 December 2012 - 18:26
Douglas:
Trost op mama ! -
05 December 2012 - 18:48
De Liefste Zoon:
Superleuk moeders!!
Stephan -
06 December 2012 - 22:17
Anja:
Lieve Mirjam,
Dikke, dikke, dikke kus van mij! En ondanks alle toestanden op school lachen we nog steeds heel wat af. Je kunt dus rustig terugkomen in januari.
Liefs,
Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
