week 8

De afgelopen week was een week met hoogte en dieptepunten. Afgelopen maandag zat ik precies op de helft: 7 weken achter me en 7 weken voor me. Nog steeds heb ik het gevoel dat het voor mij nog wel even mag duren, maar ook de heimwee komt af en toe flink opzetten. En daarbij ook zeker de vragen: Hoe ga ik dat doen als ik weer terug ben? Hoe ga ik van al deze ontzettend lieve mensen afscheid nemen? Hoe gaat Gambia zich in de komende jaren ontwikkelen?
Afgelopen weekend was ik met een vriend op bezoek bij zijn familie. Zelf leeft hij aan de kust om wat geld te kunnen verdienen voor zijn familie. Het was weer eens een enorme onderneming: om 6 uur de deur uit, taxi, busje, ferry, open jeep, gammel bootje en dan ben je er om ongeveer half 12. Maar het was wel de moeite waard. De familie woont midden in een natuurgebied met heel veel water, mangroves op een eiland vol kokosnootbomen. Heb ik eindelijk de Gambiaanse begroetingen onder de knie, doen ze hier een riedeltje van 10 zinnetjes achterelkaar. Dus als je goed begint worden zij zo enthousiast dat ze maar blijven doorgaan. En dan weet je het niet meer en dan beginnen ze te lachen. Zou ik eens voor de klas moeten doen....
Kwart over 3 vertrokken we weer na drie warme maaltijden. Ik vond één meer dan genoeg maar het is onbeleefd om niet van alles te eten. Ik dacht alleen maar aan het gammele bootje en de jeep over de zandpaden terug.
De leraren van de school moesten deze week het programma zonder mij doen. Dat is ook goed, ik moet het nu een beetje uit handen geven. Ik startte maandag voor het eerst op het skillcenter. Ik was best nerveus, want ik kreeg te maken met 25 puberdames, die zo vies naar me keken. Ik zei de hele tijd tegen mezelf: “Kom op Mirjam, dit is gewoon onzekerheid bij ze, het komt wel goed”. Nee, echt leuk vond ik het niet. Ben ik me net een uurtje aan het inwerken word ik door de school gebeld of ik wil komen. De leraar van groep 3 moet naar de tandarts en of ik het kan overnemen. Het was net of ik een blauw briefje kreeg. Alhoewel ik OLM niet zag.
Dus naar school om de lessen daar te geven en daarna terug naar het skillcenter.
De rest van de week heb ik daar les kunnen geven en achteraf viel het erg mee. Elke ochtend start ik een les Engels, waar ik dezelfde lessen geef als in Havo 4 Duits. Veel spreekvaardigheid, En daarna werk ik in kleine groepjes op de computer. Ze komen nog niet verder dan de computer opstarten, teksten schrijven en opslaan. Maar ze zijn supertrots. Voor het allereerst in mijn bestaan als docente heb ik ervaren wat een gift het is als je zoveel ervaring hebt dat je overal les kunt geven, in welk vak dan ook. Kijk je eerst tegen 25 humeurige dames aan zie je na een uurtje al het eerste lachje verschijnen, na twee uurtjes een stuk ontspanning, na drie uur dat ze hun best willen doen en de volgende dag begroeten ze je alsof je hun allergrootste vriendin bent. Verder heb ik ervaren dat humor daarin het allerbelangrijkste wapen is. En dat was makkelijk met zoveel dames en als enige man de leraar.... Maar die kan wel tegen een stootje.
Op een middag kon ik het niet nalaten om even stiekem op de school te gaan kijken. De kinderen hadden me al lang gezien om het hoekje en giechelden toen ik mijn vinger op mijn lippen legde. Ze speelden het spelletje leuk mee. De leraar van groep 3 was bezig met spelling en niet met het hardop zeggen van hele teksten en de leraar van groep 1 had een knutselwerkje gemaakt rondom de letter A. Ik ben zooooooo trots op ze!
Afgelopen dinsdag was het moeder en kind dag. Het centrum werd overspoelt met honderden kinderen en zwangeren voor controle. Een hele happening. Zelfs een catering is daarbij aanwezig.
Mijn dieptepunt was dat ik een ongeluk kreeg met een taxibusje. Deze busjes zijn afgekeurd in Nederland en Duitsland en worden hier ingezet. Met zo’n 20 tot 25 personen zit je op en naast elkaar. En de chauffeur zag een oude man op zijn fiets over het hoofd. Ik zat in het midden en kon het goed overzien en bedacht me al waarom het busje geen vaart minderde en dan weet je op een bepaald moment dat dit niet goed gaat aflopen. De man lag achter het busje en het zag ernaar uit dat hij overleden was. Mensen tilden hem op, gooiden hem ergens achter in een wagen en reden naar het ziekenhuis. Ik was zo verbaasd, wilde nog zeggen dat ze hem moesten laten liggen en een ambulance moesten bellen. Het gaat hier allemaal zo anders. De hele dag liep ik met dat beeld in gedachten.
De volgende dag hoorde ik via via dat de man het toch overleefd had.
Ook wij hebben Sinterklaas gevierd: met pepernoten, warme chocolademelk, gedicht, cadeau. Alleen zaten wij die middag na schooltijd op het strand onder palmbomen en hebben wij ons op een lunch getrakteerd.
Ook hier wordt het weer een stuk kouder: s’avonds een vestje aan, s’nachts een deken over me heen. Maar vergeleken met jullie is het hier heet!
een goede week toegewenst,
Mirjam