week 9

Week 9

Deze week heb ik mijn werkzaamheden op het skill center voortgezet. Elke ochtend start de Engelse les. Het is ongelooflijk dat meisjes, die in grade 9 op school zitten amper een woord Engels spreken, terwijl andere meisje op hetzelfde niveau een goed gesprek met je kunnen voeren. Alles zit op één niveau en niemand heeft door dat sommige leerlingen niet mee kunnen komen. En dan heeft zo’n meisje al 9 jaar Engelse les.
Maar ik loop tegen meer problemen aan. Bij gesprekjes, die ze moeten voeren blijft het akelig stil. Zo stil dat zelfs ik het zweet in mijn handen heb staan. Ten eerste zijn ze niet gewend om zo les te krijgen en ten tweede hebben ze zo weinig fantasie. Ze hoeven niets zelf te verzinnen want alles wordt voorgekauwd. En als het even niet lukt doet snel een ander het voor ze. Ik zit daar met 3 docenten, die de naailessen geven en met 24 meisjes en die docenten grijpen om de haverklap in en ratelen in het Gambiaans tegen ze.
De belevingswereld van de meisjes is zo ontzettend klein, dat je na 10 dagen door je leuke onderwerpen heen bent. Waar kun je dan nog een gesprek over voeren? Vraag ik wat ze mee zouden nemen in hun tas als ze een weekje met me mee mogen naar Nederland dan wordt er geantwoord: kleren. En dat is het. Ze hebben niet veel dus wat zou je nog meenemen?
Daarna geef ik les op de computer/laptops. Opstarten, tekst maken, opslaan. Maar een tekst maken is zo moeilijk voor ze. Ook daar typen de docenten snel een paar zinnen als ik even niet kijk. En ook dan hebben ze geen idee wat ze in een briefje kunnen schrijven aan een denkbeeldig iemand in Nederland. Ze kunnen makkelijk een uur naar het scherm staren en niets doen. Ze zijn zo gewend om overal te wachten en je tijd uit te zitten dat dit een makkie is. Nee, ordeproblemen heb je hier niet. Meer wel het tegenovergestelde, je moet er enorm aan trekken en duwen.
Daarna maak ik samen wat spullen met ze, die we hopelijk in Nederland kunnen verkopen. Deze week waren dat kussenhoesjes van Afrikaanse stofjes. Dan zijn ze met 24 meiden bezig om 6 kussenhoesjes in elkaar te zetten. Maar als dat dan lukt en je ze een compliment geeft zijn ze supertrots. En als ik een compliment geef dat iets klaar is en het ziet er eigenlijk niet zo goed uit zie ik de docenten verbaasd mijn kant op kijken. Een meisje dat net nieuw was mocht niet eens de schaar aanraken. Toen ik zei dat ze het toch moet leren en dat ik er wel goed op let mocht ze het dan toch proberen. Maar voor ons is het vreemd dat er zomaar gezegd wordt: “ga weg, dat kan jij nog niet”.
Mijn hoogtepunt deze week was het bezoek aan de tuin van de vrouwen van het dorp. Daar verbouwen ze hun eigen groente om te verkopen op de markt of voor eigen gebruik.
Net als een tijdje geleden op de rijstvelden zie je hier de enorme kracht die deze vrouwen hebben. Kind op de rug, ander kind geparkeerd op een omgekeerde jerrycan, water uit de put halen en zorgen dat elk plantje vochtig is. Ik heb meegeholpen met het water en met geultjes maken rondom de tomatenplanten. Het is er bloedheet en je staat de hele tijd gebukt. Maar ik geniet enorm. Het Gambiaanse gebabbel op de achtergrond, de vriendelijkheid van de vrouwen, de zon die na een tijdje gaat zakken en de lucht die zo mooi oranje kleurt. Het 3 jarige meisje op de jerrycan volgt me de hele tijd met haar ogen en glimlacht als ik haar kant op kijk. Ze zegt geen woord tegen me, maar als ik even ga zitten sleept ze de jerrycan achter zich aan en komt naast me zitten met haar ruggetje tegen mijn benen geleund. Dan voel ik me er zo thuis horen.
Op de school bereikte ik deze week mijn dieptepunt. Ik had afgesproken dat ik het laatste uur zou komen om te kijken en te helpen. De lesplanning hadden ze zelf gedaan. Om de een of andere reden was de leraar van groep 3, waarmee ik al die weken zoveel gewerkt heb naar groep 1 gegaan en de nieuwe juf van groep 1 was naar groep 3 gegaan. Dat snapte ik al niet want deze juf heeft nog nooit les gegeven
De pauze was net afgelopen toen ik aankwam en bovengenoemde leraar had er niet zo’n zin in. Hij bleef buiten zitten terwijl de kinderen de boel binnen afbraken. De verkoopsters van het eten en het ijs stonden ruzie te maken waar een aantal kinderen bij waren. Er werd over en weer geschreeuwd. Toen de leraar uiteindelijk naar zijn klas ging werd hij vervolgens twee keer uit de les gehaald door mensen met vragen. Hij loopt weg, de kinderen gaan elkaar te lijf, sommigen huilen als hij terugkomt en dan wordt hij boos, want ze moeten niet zo huilen.
De leraar van groep 2 heeft er ook niet zoveel zin is en is 45 minuten bezig om de namen op te noemen. In deze tijd moeten de kinderen met hun hoofd op de tafel liggen en stil zijn.
De juf van groep 3 is bezig om de kinderen een zin van het bord over te laten schrijven: dag van de week, datum, en het onderwerp van vandaag. Daaronder 3 zinnetjes met antwoord en al. De kinderen hebben geen idee wat er staat en zijn hier 60 minuten mee bezig. Van alles wat ik de afgelopen 8 weken aan de leraar heb uitgelegd is niets te vinden.
Ik heb er even helemaal genoeg van, pak mijn tas en zeg vriendelijk gedag. Ze zijn helemaal verbaasd en vragen waarom ik niet blijf. Ik leg uit dat dit niet de plek is, maar dat ze langs kunnen komen na school. Dat doen ze en ze geven me de kans om uit te leggen waarom ik behoorlijk gefrustreerd ben. Voor mij hoeven ze niets te veranderen als ze het zelf niet zien zitten. Maar dan kan ik beter vanaf nu op het skillcenter blijven. Dat vind ik ook prima. De leraar geeft nog aan dat ik vorige week zo trots op ze was. Ja, dat was ik ook, maar hij moet echt begrijpen dat als je maar drie uur les geeft op een dag, dat je die drie uur ook in je klas aanwezig moet zijn. Ze zullen hun eigen regels moeten maken en zich daar ook aan moeten houden. Ze willen graag dat ik blijf komen. Ze geven aan dat ze het lesgeven leuk, maar erg moeilijk vinden.
Ik maak ook elke week nog hele leuke dingen mee. Wil ik deze week pannenkoeken bakken en heb daarvoor eieren nodig. In de plaatselijke winkel (2 bij 2 meter) koopt ik eieren. Als ik ze aanpak zijn ze heel erg heet, maar ik ga ervan uit dat ze in de zon hebben gelegen. Als ik thuiskom vertrouw ik het toch niet zo en breek een ei. En ja hoor, de eieren zijn gekookt. Een uurtje later kom ik weer langs de winkel en leg uit dat ik geen gekookte eieren, maar ongekookte eieren nodig heb. De man glimlacht vriendelijk naar me maar begrijpt me niet. Ik probeer het nog een keer met hier en daar een Gambiaans woord. De man lacht wat harder maar begrijpt het nog steeds niet. Ik stap de winkel uit en vraag een meisje om voor me te vertalen. Dat wil ze wel en loopt met me mee. Ze gaat voor de toonbank staan en vraagt wat ik wil hebben. Weer leg ik het verhaal uit, maar ook zij begrijpt het niet. Iedereen komt zich ermee bemoeien. Ze vinden me zo aardig en willen me helpen, maar niemand snapt wat ik bedoel. Nu kan ik wel weglopen, maar dan heb ik geen eten vandaag. Uiteindelijk is er een jong meisje, dat waarschijnlijk op school zit dat voor me vertaald. En dan vraagt de man of ik de andere eieren weer meegenomen heb. Nee, natuurlijk niet die heb ik gebroken.
Later in de week ben ik weer teruggegaan naar het tuinbouwproject en dit keer heb ik me van mijn beste kant laten zien. ik heb meer dan een uur lang emmers water uit de put omhooggehaald. Dat waren zo’n 150 emmers. Heerlijk die lichamelijke inspanning. Wel vroegen de vrouwen na elke 10e emmer: mbatata? Ben je nog niet moe? Ja eigenlijk wel, maar ik laat me niet kennen. Deze vrouwen zijn van mijn leeftijd en doen dit elke dag. Dus dan zou ik dat ook moeten kunnen.
Zo’n 10 minuten geleden kom ik een hotel binnenlopen met een internetverbinding, zodat ik mijn blog kan bijwerken en de mail kan versturen. En heel onverwachts kom ik in een kerstsfeer terecht: versiering, kerstboom, kerstliedjes. Ik schrik er gewoon van. Ik was er niet op voorbereid en kan het niet zo goed plaatsen met 35 graden en volle zon.
Ik geniet nog steeds, maar kan me nu voor het eerst ook voorstellen, dat het goed is om op 21 januari weer het vliegtuig in te stappen. De terugvlucht is geboekt. Sommige dingen zijn voor mij hier zo normaal geworden dat ik regelmatig tegen mezelf moet zeggen: geniet er nog maar van, want wat je meemaakt is toch uniek.
Nog een week en dan begint in Nederland de kerstvakantie. Ik verheug me enorm op het bezoek van mijn man.
Iedereen weer een goed week toegewenst,
Mirjam