week 13

Deze week ben ik weer hard aan het werk gegaan. Dinsdags hebben we de hele dag geshopt voor materialen voor het skill center. Allemaal kralen in verschillende kleuren en maten. Het is de bedoeling dat de meisjes, die niet zo goed zijn in het naaien kettingen en armbanden gaan ontwerpen en maken. De mannen uit de twee winkels waren vast blij met ons. Alhoewel de tweede man was steeds druk in de weer met zijn ontbijt, mobiel en klein geld dat hij terug moest krijgen. Loopt hij moeilijk te doen over een dalasi terwijl hij voor een paar duizend kralen kan verkopen.
In de avond kwamen we in Jiboro aan. Snel nog de les voor morgen voorbereid.
Woensdag, donderdag en vrijdag stond ik allen voor de klas. De leraar moest zelf nog een week naar school. Dat was best leuk, maar vooral ook lastig. Ze zijn zo gewend dat er even geschreeuwd wordt als er iets gezegd moet worden. En dat weiger ik. Maar de methode van stil voor de klas staan tot iedereen door heeft dat je wat wilt zeggen werkt hier niet. Dus het enige wat je kunt doen is toch een schreeuw geven en dan is alles binnen één tel stil. Ik wist niet dat ik zo hard kon schreeuwen!
Het is leuk om de vorderingen van de kinderen te zien. Alles wat in oktober nog moeilijk was gaat nu een stuk beter. Ook het kleuren is helemaal geen probleem meer. Als ik aan die eerste les terugdenk...
Nu ik bijna naar huis ga komt er nog van alles op mijn pad. En sommige van die dingen zal ik niet meer af zien. Ik heb voor het skillcenter een borduurmachine gekocht. De kleding van de Gambiaanse vrouwen wordt tegenwoordig helemaal versierd met borduursel. Het skillcenter moet ook geld binnen krijgen om te kunnen bestaan. Dus die machine zal hier voor gebruikt worden. Maar het wachten is nog even op de elektra.
Het dak van mijn schooltje is vervangen en ik heb schriften en potloden gekocht. Die kan ik op de laatste maandagochtend voordat ik vertrek nog afgeven.
Dit weekend ga ik nog even naar een paradijselijk strand (Paradise Beach). Daar is het super rustig en ken ik weinig mensen. Ik kan niet zeggen dat ik er heen ga om bij te komen van alles, want ik heb me nog nooit zo uitgerust gevoeld als nu. Maar meer om alles nog eens op een rijtje te zetten van de laatste drie maanden. Er is zo veel gebeurd en ik heb zoveel meegemaakt. Mijn dagboek van 150 bladzijden vertoond hier en daar nog wat hiaten en dat wil ik graag afhebben als ik het vliegtuig in stap.
En dan begint mijn laatste week. Een week die vooral in het teken zal staan van het afmaken van dingen en het afscheid nemen. En de vijf studentes die komen vanuit Nederland om hier een project te doen op de primary school.
Soms denk ik stiekem: “Zal ik naar Nederland bellen en zeggen, dat ik wat later kom?”,
Maar dan realiseer ik me dat het toch ook heel goed is om dat andere leventje weer in te stappen. Ik weet dat ik heel veel vanuit Gambia mee neem naar huis en dat ik niet meer dezelfde ben, die in oktober vertrok.
Ik weet dat ik afgelopen jaren wel eens tegen mensen zei, dat Gambia voor mij altijd weer een ontmoeting met mezelf was. Na een weekje wist ik altijd weer wie ik was en vooral wat ik wilde. Nu na drie maanden is dat nog duidelijker geworden en zie ik waar en wanneer ik op mijn sterkst ben.
Dus Abbes, je hoeft je bijna niet meer druk te maken om de was. Of misschien moet je dat maar blijven doen, want ik ben het na drie maanden verleerd.
Groetjes, Mirjam